Z wypiekami na twarzy przeczytałem relację z Petersburga, zastanawiając się momentami czy to nie fragmenty jakiejś sensacyjnej powieści. W zdumienie wprawił mnie fakt, iż nasze młode pokolenie ni w ząb nie potrafi po rosyjsku. Dajcie spokój, żeby bracia słowianie musieli się między sobą dogadywać po angielsku… Zawsze też myślałem, że pokazy arabów to domena subtelnych, delikatnych koni i podobnych właścicieli, ale nie tym razem. Przecież nasza końsko-ludzka ekipa wykazała się na granicach dzielnością, przy której ta kuhailańska zwyczajnie blednie. I tak cud, że nikogo nie wywieźli na Sybir. Pojechaliśmy tam podobno żeby pokazać nasze polskie konie, tylko że nie było chętnych aby je oglądać. Przynajmniej, jak pisze autor relacji, wśród przedstawicieli trzech stadnin i słownie trzech prywatnych hodowców, nie trafił się ani jeden, który zapytałby o rodowody naszych koni. Na szczęście wygraliśmy, co było do wygrania, tyle że porównywać się z Ruskimi na araby, to mniej wiecej tak jakby Oni rywalizowali z nami w kategorii zasobów naturalnych. Przypuszczam , że na championacie Konga Górnego polskie konie spotkałyby większą konkurencję. Jadąc do Petrsburga polscy hodowcy nie ukrywali, że mają nadzieję zobaczyć legendarne rosyjskie araby. I tu też się nie udało, bowiem najsłynnjiejszy ruski arab, legendarny ogier Piciczko miast na pokazie w Rosji, bawił akurat na Rajdzie Kuhailana.