Obserwując wydarzenia sportowe z udziałem koni arabskich w tym roku dochodzę do wniosku, że tak naprawdę na palcach jednej ręki można policzyć araby startujące w dyscyplinach sportowych aprobowanych przez FEI – mówię o startach , a nie zabawach w sport. I wynikach. Przez długi czas byłem zwolennikiem teorii, że arab to takie samo zwierzę jak inny koń i przy zaangażowaniu właściciela potrafi się z niego wiele “wycisnąć” dochodząc do liczących się konkursów sportowych.
Będąc o tym przekonany mobilizowałem przyjaciół i znajomych arabiarzy, ale okazało się , że trudno jest walczyć z oczywistością. Te konie do sportu są trudne. Po pierwsze późno zaczynają dojrzewać, po drugie to co cenione w pokazach – w dyscyplinach bardziej technicznych jest przeszkodą – czyli dumnie uniesiona głowa. Szelest papierka bądź tendencja do skupienia na zewnątrz również utrudniają 100% zgranie jeźdźca i konia. Czy zatem arabom nie pozostanie nic innego niż być prowadzanym na sznurku – jak mówią niektórzy antagoniści pokazów? Dotychczas PZHKA skupiał się wyłącznie na rodowodach pod kątem zalet tych koni na pokazowym ringu, tymczasem analiza linii pod kątem możliwości sportowych dałaby szansę na pokazanie ich predyspozycji z zupełnie innego punktu widzenia. Tylko kto takie statystyki by prowadził?
Koń jaki jest każdy widzi. W czasach gdy do sportu małego – czy dużego patrzy się w papiery równie wnikliwie co w rodowody królów, a badania USG czy reoentgenem są normą można dojść do przekonania, iż arab to nie koń, tylko puszysty pudelek – za mały do poważnych światowych aren skokowych, za mały do wydajnego ruchu ujeżdżeni owców, nie dość szybki na beczkach, z przeszkadzająca wysoko uniesioną głową – do czego te konie oprócz rekreacji sie jeszcze nadają.
