Araby są długowieczne, nie dziwi więc, że kolejny ogier czołowy czystej krwi – Eldon (Penitent – Erotyka/Eufrat), zakończył swoją owocną karierę hodowlaną w pięknym wieku lat 32. Odszedł rankiem 28 września 2017. Do hodowli został wcielony w 1990, po trwającej dwa sezony karierze wyścigowej, na którą złożyło się 10 startów, 3 zwycięstwa i współczynnik powodzenia 2,24, dzięki czemu zajął jedenaste miejsce w swoim roczniku urodzenia. Był więc, zgodnie z dawną definicją polskiego araba „piękny i dzielny”, gdyż o jego urodzie świadczyły zdobyte czempionaty Polski (1992) i Europy (1991).
W polskiej hodowli był użytkowany przez 17 sezonów rozpłodowych, zarówno w macierzystym Michałowie, jak w Janowie Podlaskim i Białce, a także w stadzie kurozwęckim po jego prywatyzacji. W sezonach 1993 i 1994 przebywał w dzierżawie w Wielkiej Brytanii, gdzie w 1996 uzyskał Międzynarodowy Czempionat Ogierów Starszych w Towerlands. Chętnie korzystali z niego polscy hodowcy prywatni, gdyż posiadał i przekazywał pożądane cechy: dzielność, urodę i stosunkowo duże wymiary (155 cm w kłębie). Od jego mlecznobiałej sierści pięknie odbijały się duże, czarne oczy, był zawsze dobrze umięśniony, efektownie się ruszał i do końca swoich dni zachował dobrą kondycję i żywy temperament. Niektórzy użytkownicy jego przychówku narzekali nawet na zbyt żywy temperament „eldonów”, ale raczej wiązało się to z szybkością reakcji, co u koni użytkowych jest zaletą.
W swojej karierze Eldon spłodził 201 szt. potomstwa, z czego 111 (55,22%) biegało na torze, osiągając średni współczynnik powodzenia na sztukę 1,23. Stawki urodzone w kolejnych rocznikach były dość niewyrównane – najwyższy Wp (10,99) miał derbista Espadero 1997 (od Esparceta/Fawor), hod. SK Janów Podlaski, wyeksportowany do Australii (Adiemier Arabian Estate) w 2006 roku, za kwotę 210 tys. euro. Na końcu każdej grupy wiekowej zdarzały się jednak osobniki, które nigdy nie zajęły płatnego miejsca. Drugiego derbistę, og. Eliat s. 2002 (od Eleuzyna/Wermut), Wp=8,04, Eldon spłodził z klaczą pochodzącą ze sprywatyzowanego stada kurozwęckiego. W Białce dał oaksistkę, kl. Fiszka s. 1999 (od Falba/Pers), o Wp=8,08. Niektóre spośród jego progenitury wykazały wybitne zdolności rajdowe, jak np. michałowska klacz Gandawa s. 2003 (od typowanej na oaksistkę Gryzetki/Wojsław), a jej pełna siostra Glicynia s. 2004 była zapisana do Sportowych Mistrzostw Polski Koni Arabskich w Janowie Podlaskim.
W Sportowych MP i klasach pod siodłem Jesiennych Pokazów Koni Arabskich, odbywających się w Janowie Podlaskim, brało udział wielu synów i córek Eldona. Najlepszy był (i jest) Piaff s. 1997 (od Pipi/Banat), który potrafił zarówno wygrywać pokazy w ręku (Czempion Polski 2005, US National Top Ten 2006), jak i całkiem nieźle biegać (Wp 1,69), a w arabskich konkurencjach sportowych był w stanie osiągać liczące się wyniki tak w ujeżdżeniu, jak w klasach „Pleasure”. Dzięki swojej „barokowej” prezencji na IV Jesiennym Pokazie w roku 2009 wygrał klasę Polski Strój Historyczny, w konkursie Classic Pleasure był trzeci, a w ujeżdżeniu piąty.
Michałowskie córki Eldona, szczególnie te z rocznika 2004, siwe Erraza (od Errara/Monogramm), Gerona (od Greta/Pesal) i Tunezja (od Tripla/Eukaliptus), startowały w różnych konkurencjach, od ujeżdżenia, poprzez klasy „Pleasure”, aż do skoków. Białecka klacz Emika s. 1999 (od Emoza/Ernal), dzięki wybitnie efektywnemu ruchowi w połączeniu ze śliczną główką, zdobyła Wiceczempionat Polski Klaczy Młodszych, a jej syn, og, Ekier kaszt. 2005 (po Metropolis NA), wierzchowiec Danuty Konończuk, po obojgu rodzicach odziedziczył fantastyczny ruch (zwłaszcza w wyciągniętym kłusie). Derbista Espadero przekazywał nie tylko uzdolnienia wyścigowe (dał w Janowie derbistę og. Sabir s. 2007, od oaksistki Salsy po Wojsław), ale i rajdowe. Np. w sezonie 2010 wyróżniły się kl. Sedna s. 2004 (od Sarmacja/Gil), hod. SK Janów Podlaski i og. Wened s. 2004 (od Włócznia/Borek) hod. Adama Sobczuka.
Piaff z kolei dał wartościowe potomstwo w Białce (szczególnie kl. Camilia s. 2009 od Calineczka po Metropolis NA) i w Janowie (ogiery Alert s. 2005 od Andaluzja/Sanadik El Shaklan, Albedo sk.gn. 2006 od Albigowa/Fawor, klacze Amiga s. 2005 od Amra/Eukaliptus, Agusta gn. 2005 od Albigowa i Anawera s. 2012 od Altamira/Ekstern). Wydawałoby się, że ród Ilderima or.ar., mimo śmierci Eldona, nie jest zagrożony, gdyż obecnie przedłuża go Piaff i jego synowie, Alert i Albedo. Były już jednak rody mające znacznie większą reprezentację (np. Kuhailan Afas or.ar.), które niepostrzeżenie znalazły się na krawędzi wygaśnięcia. Eldon, jego synowie i wnuki reprezentowali jeszcze klasyczny typ wszechstronnego, polskiego araba, który sprawił, że określenie „Pure Polish” jest używane wyłącznie w znaczeniu pozytywnym.
Nie pozwólmy, aby ogląd wypaczyła nam moda na wąską specjalizację – z jednej strony „pokazowe” potomstwo ogierów, których imiona trudno wymówić, a z drugiej francuskie „wyścigowce” o głowach ordynarnych półkrewków. Mody przychodzą i odchodzą, mają też to do siebie, że można je kreować, a był czas, że mogliśmy nadawać ton hodowli i pokazom arabskim. Zamiast tego stajemy się „pawiem narodów i papugą” i jesteśmy na najlepszej drodze do zatracenia naszej odrębności. Eldon miał to szczęście, że w czasach jego aktywności hodowlanej pojęcie „ogiera czołowego” miało swój sens. Tymczasem jego syn Piaff, jeszcze w pełni sił, nie dostał na ten sezon klaczy. Czy zawsze musimy być mądrzy po szkodzie?
