U nas wszystko się dzieje odwrotnie niż na całym świecie. W innych krajach hodowcy koni arabskich zaczynają karierę pokazową swoich koni od występów na regionalnych „show”, traktowanych bardziej jako zabawa niż ostra konkurencja sportowa. Tam nabierają doświadczenia, porównują swoje konie z innymi i widzą, z którymi mogą próbować szczęścia w pokazach wyższych klas. My, Polacy, naród ambitny i zaczynamy od razu „z grubej rury” – od Wiosennego Młodzieżowego Pokazu w Białce, który dzięki temu bije rekordy frekwencji uczestników. A potem zaczynają się narzekania, że drobni, prywatni hodowcy są na takich imprezach dyskryminowani w stosunku do „państwowych”. Co prawda, nie bardzo mamy wybór – jedynie Pan Andrzej Arefiew i Pani Agnieszka Pilecka, których „rancza” położone są nieopodal Białegostoku, od czterech lat już organizują pokazy „towarzyskie”, gdzie w małych grupach koni każdy ma szansę zabłysnąć, a sponsorzy nie szczędzą nagród.
W tym roku taki pokaz odbył się 16 września w Mińcach. Uczestniczyły w nim 24 konie, w tradycyjnych klasach wiekowych w ręku oraz w klasie Liberty. W okresie wakacyjnym może zjechałoby się więcej widzów, ale pogoda dopisała. Ktoś mógłby przy okazji zapytać, czy tak utytułowanym ogierom, jak Poganin i Esculap, przywiezionym przez SK Janów Podlaski, potrzebne było jeszcze jedno zwycięstwo do „wieńca chwały”? Na pewno Młodzieżowy Czempionat Polski to więcej niż czempionat i wiceczempionat „towarzyskiego” pokazu bez afiliacji ECAHO, ale sądzę, że nie po to je tam wystawiono. Stadnina o tak długoletniej tradycji i wspaniałych wynikach hodowlanych ma obowiązek tworzyć standardy rasy, aby inni uczestnicy pokazu mieli gotowy wzorzec, tak jak model metra w Sevres, z którym mogliby porównywać własnych wychowanków.
W Na tym tle tym bardziej cieszą wysokie punktacje osiągane przez młodzież wyhodowaną już przez drobnych właścicieli, posiadających najwyżej po kilka klaczy. Pełni bracia – ogierki hodowli i własności Katarzyny Ostrowskiej, dwuletni, skarogniady Zafar i roczny, gniady Zadżal (Piaff – Zgadula), urzekały urodą, „pustynnym” bukietem i ruchem (starszy) oraz suchością, krótką głową, dużym okiem i horyzontalną linią górną (młodszy). Piaff w ogóle dał się poznać jako reproduktor poprawiający urodę, szczególnie rysunek głowy. Jego córka, roczna, gniada Warejka (od Walentyna), hod. Jerzego Chrapkowskiego, wygrała swoją klasę i zdobyła Czempionat Klaczy Młodszych dzięki podobnym cechom (suchość, kształt głowy,
duże, wyraziste oko i nozdrze, idealna góra), choć nie bez znaczenia jest także pochodzenie matki po og. Monogramm, znanym z przekazywania wybitnego ruchu. Drugie miejsce w klasie klaczek rocznych zajęła siwa Peruwianka (Etiquette – Pescara), hodowli i własności gospodarza pokazu, wyróżniająca się wyjątkową słodyczą. Zwyciężczynią klasy klaczek dwuletnich i wiceczempionką pokazu została siwa Cufijja (Ecaho – Castylia), hod. i wł. Nordental Arabians, z trzecią co do wysokości łączną punktacją przekraczającą 90 pkt, odznaczająca się wybitnie saklawiańską urodą, długą szyją i efektowną odsadą ogona.
Pan Andrzej Arefiew zrobił krok w dobrą stronę, demonstrując nam wszystkim, od czego powinna zaczynać się kariera pokazowa naszych koni. Może, w miarę wzrostu stopy życiowej społeczeństwa, doczekamy się rozwoju sieci pokazów regionalnych, aby podobne szanse zyskali mieszkańcy różnych dzielnic Polski.
Wyniki rozegranych czempionatów podczas IV Podlaskiego Pokazu Koni Arabskich w Mińcach k. Białegostoku:
Czempionat Klaczy Młodszych
Warejka 2005, gn. (Piaff – Walentyna), wł. J. Chrapkowski
Cufijja 2003, siwa (Ecaho – Castylia), wł. Nordental Arabians
Czempionat Klaczy Starszych
Et Cetera 2000, siwa (Laheeb – Escoveda), wł. A. & K. Rybczyńscy
Wieruszka 2000, siwa (Fernando – Warszula), wł. A. & K. Rybczyńscy
Czempionat Ogierów Młodszych
Zadżal, 2005, gn. (Piaff – Zgadula), wł. St. Roch Arabians
Zafar 2004, sk.gn. (Piaff – Zgadula), wł. St. Roch Arabians
Czempionat Ogierów Starszych
Poganin 2001, siwy (Laheeb – Pohulanka), wł. SK Janów Podlaski
Salut 1996, siwy (Pepton – Saba), wł. B. Sarosiek
