Amerykańskiej hodowli reproduktor Ontario HF (Monarch AH – Orzonna/Pepton), stanowiący od 2008 roku w SK Tarnawka (powiat rzeszowski), ponownie zwyciężył w klasyfikacji ojców potomstwa biegającego na Służewcu. W sezonie 2013 jego przychówek (16 koni) odniósł 21 zwycięstw w 105 występach, wygrywając w sumie 382 060 zł (średnia – 23 878 na jednego konia). Tuż za Ontario HF uplasował się francuski Nougatin (Dormane – Nouillaugratin/Dunixi), odpowiednio: 19-28-100; 378 630 (19 927).
Gwiazdą pierwszej wielkości spośród potomków Ontario HF okazał się wyhodowany przez Jana Głowackiego i trenowany przez jego syna Bartosza czteroletni Wares (od Wienerva po Santhos), który w sześciu startach odniósł cztery zwycięstwa (w tym trzy kategorii A). Najwartościowsza była oczywiście wygrana w Derby. W biegu tym Wares wystartował z pozycji umiarkowanego faworyta,
gdyż cztery tygodnie wcześniej w gonitwie o Nagrodę Janowa finiszował pod dżokejem Mirosławem Pilichem dopiero jako czwarty. Przegrał wtedy w wyścigu „na końcówkę” (tempo ostatnich 500 m wyniosło 32,8 s) o ok. 4 długości ze zwycięzcą Masterem Barsem (Akbars – Megrissa/Ganges), o 3,5 z Wierzbinem (Gorec – Wiatka/Pamir) i o 1,5 dł. ze swą przyrodnią siostrą Netką (od Nesstika Bint Ness po Gips), która miała lepszą od niego karierę w wieku trzech lat (wygrała trzy gonitwy).
Rywalizacja w Derby była już diametralnie inna. Nie wystartował w niej z powodu kontuzji Master Bars. Mocnego tempa od startu (34,2-33,4) nie wytrzymała m.in. Netka, która przybiegła dopiero 11. Gdy odpadli liderzy, prowadzenie objął dziewiąty w grze janowski Etard (Ganges – Etezja/Pilot). Jadący na nim Piotr Krowicki zwolnił nieco (35-36,5-35), ale po wyjściu na prostą zaczął uciekać i napędził sporo strachu właścicielom oraz zwolennikom faworytów, gdyż prowadził jeszcze 250 m przed celownikiem. Przyspieszenie na ostatniej prostej (33,6) kosztowało jednak Etarda wiele sił. Pierwszy dobrał się do niego dosiadany przez Wiaczesława Szymczuka Wierzbin, a następnie mocno wysyłany przez Aleksandra Reznikova Wares. W pewnej chwili wydawało się, że wygra ten pierwszy, gdyż uzyskał przewagę szyi. Ale wtedy Reznikov przystąpił do kontrataku i Wares zwyciężył o 0,75 dł., w rekordowym czasie 3’27,9, lepszym od poprzedniego rekordu Pirata (Akbars – Parafraza/Arbil) o 2,5 sekundy.
Następnie świeżo upieczony derbista i rekordzista toru dosyć nieoczekiwanie musiał w biegu o Nagrodę Michałowa stoczyć na finiszu walkę z Netką (wygrał o szyję). Ta dzielna klacz, choć nie zdołała ostatecznie odnieść zwycięstwa w wieku 4 lat, to jednak dzięki trzem drugim lokatom (Sabelliny, Oaks, Michałowa) i jednej trzeciej (Janowa) też dołożyła swoją cegiełkę do rankingowego sukcesu Ontario HF.
Kropkę nad i postawił Wares w Porównawczej, w której po efektownym finiszu wygrał z Piratem o 0,75 dł. Końcówka tego wyścigu była niezwykle emocjonująca. Pirat wyprzedził trzecią Wielką Damirę (Ontario HF – Wielka Dama/El Amor) o krótki łeb, a ona z kolei pokonała Safara (Ganges – Salsa/Wojsław) o nos.
Wymieniona w powyższym akapicie córka bohatera tego artykułu, w gonitwie o Nagrodę Porównawczą wystąpiła już jako podopieczna trenera Macieja Malinowskiego. Wcześniej, w treningu u Jana Głowackiego, wygrała grupową gonitwę i stoczyła zwycięski pojedynek z Netką w Oaks. Po tym biegu (15.09) jej hodowca i właściciel Krzysztof Zakolski postanowił ją, a także jej starszego o rok brata Wielkiego Damatiego, przenieść z Nowej Małej Wsi (ośrodek Głowackich k. Leoncina) do Olszan (stadnina M. Malinowskiego k. Grójca), gdyż obawiał się, iż może dojść do konfliktu interesów: Głowaccy będą bardziej zainteresowani wygraną Waresa w Porównawczej – rozumował. A on chciał, żeby jego klacz zwyciężyła. Cóż, walczyła wspaniale, ale ogiery okazały się nieznacznie lepsze.
Wielki Damati w Porównawczej nie wystartował, gdyż po nieoczekiwanie słabym występie w biegu o Nagrodę Figaro (22.07, 9. miejsce) już nie wrócił do dyspozycji z pierwszej części sezonu, kiedy to wygrał nagrody Kabareta i Kurozwęk, bijąc za pierwszym razem trzeciego na mecie Pirata (drugi był Cekur) o 4,5 dł, a za drugim, w wyścigu na końcówkę (32,2), pokonując go o szyję. Tak więc syn Ontario HF, wicederbista 2012, po raz trzeci okazał się lepszy od derbisty z tamtego roku (pierwszy raz pokonał go w Porównawczej).
Z koni starszych wyróżnił się jeszcze 5-letni Wasilew (od Warty po Wermut), hodowli FHP „Giewont” i własności M. Wnorowskiej, który wygrał trzy grupowe gonitwy. Jako ciekawostkę warto podać, że w handikapie I gr. o Nagrodę Bandosa (01.06) triumfował „tercet Ontario HF”: Wasilew–Wares–Wielka Damira.
Z pozostałych starszych synów i córek najlepszego reproduktora 2013 wygrały po jednej gonitwie Addis, Auza, Galaxy, Elegra i Merlini. Bez zwycięstw pozostały Migma i Mohamedia (wystartowała tylko raz), natomiast Fibia nie wyszła do startu.
Z czterech trzylatków zdecydowanie wyróżniła się Esponna (od Elegantka z Izb po Mocny), hodowli RES-GAL i własności UNI-RES. Okazała się ona swego rodzaju fenomenem, gdyż po kądzieli ma mało znane pochodzenie. Tymczasem wygrała trzy gonitwy (w tym Sasanki, kat. B) oraz dwukrotnie była druga (PZHKA i Amuratha – obie kat. B). W biegu o Nagrodę Emaela (I gr.) pokonała o szyję dobrze zapowiadającego się Ziko (Marwan I – Zbójna Góra/Egon), który następnie wziął na niej rewanż w N. Amuratha (przegrała o 0,75). W N. PZHK była druga o szyję za Afrah (Nougatin – Almina/Furiat). Ostatnie 500 m te dwie walczące ze sobą klacze pokonały w rewelacyjnym tempie 32,1 s. Po jednym zwycięstwie odniosły Es-Fahan (od E-Diva po Grafik) i Wespa (od Wimejka po Wachlarz). Nie zdołał wygrać Wakat (od Wiatka po Pamir), który zdaniem trenera Krzysztofa Ziemiańskiego był jeszcze niedojrzały psychicznie. W wieku 4 lat może to być już inny koń.
W sezonie 2014 głównym reprezentantem Ontario HF będzie Wares. Wielki Damati został zgłoszony do sezonu, ale Krzysztof Zakolski ma różne plany co do niego i nie wiadomo, czy ostatecznie tego świetnego bieguna zobaczymy na Służewcu. Wielka Damira oraz Netka zakończyły już karierę wyścigową i rozpoczynają hodowlaną.
Rodowód i kariera wyścigowa najlepszego reproduktora w sezonach 2012–2013 zostały przedstawione w artykule „Wejście smoka – Ontario HF na wyścigach” (25.04.2013).
