W XXXI Wiosennym Młodzieżowym Pokazie Koni Arabskich w Białce udział wzięło 97 młodych (1-3-letnich) osobników, w tym 28 ogierków i 69 klaczek. Jak zawsze, najwięcej było klaczek rocznych i dwuletnich, gdyż większość hodowców chce przede wszystkim sprawdzić swój potencjalny materiał hodowlany. Tylko że kiedyś pokazy były sprawdzianem przed wcieleniem do hodowli – dziś mówimy o „hodowli na pokazy”.
Dowodem na to jest, że z tego materiału tylko 4 szt. (4,12%), 2 ogierki i 2 klaczki, reprezentowały polskie rody męskie i rodziny żeńskie. Były to:
- og. Złoty Owoc c.gn. 2020 (Forman – Złota Olza), hod. i wł. SK Michałów; ród męski – Krzyżyk or.ar., rodzina żeńska – Selma or.ar.; najwyżej oceniony koń Pure Polish w tym pokazie – III w swojej klasie, V w Czempionacie;
- og. Palert gn. 2017 (Alert – Pericola), hod. i wł. SK Białka; ród męski – Ilderim or.ar., rodzina żeńska – Szamrajówka;
- kl. Mercy s. 2020 (Prestish – Mefretiti), hod. i wł. K. Chmiel; ród męski – Koheilan Adjuze or.ar., rodzina żeńska – Gazella or.ar.;
- kl. Beatrice s. 2020 (Alert – Beira), hod. i wł. SK Janów Podlaski; ród męski – Ilderim or.ar., rodzina żeńska – Mlecha or.ar.
Pozostałe konie reprezentowały rody Saklawi I or.ar. (21 ogierków i 53 klaczki) i Mirage or.ar. (5 ogierów i 14 klaczek). Oczywiście, wiele z nich pochodziło po ojcach urodzonych w Polsce i z tej racji niektórzy domagają się zakwalifikowania ich jako Pure Polish. Taka definicja „Pure Polish” pojawiła się na stronie „Pride of Poland” jeszcze przed dyskusją na jej temat podczas ostatniego Walnego Zjazdu PZHKA w związku z inicjatywą Prezesa PZHKA, Krzysztofa Poszepczyńskiego, ufundowania nagrody dla konia „Best In Show Pure Polish” spośród startujących w tegorocznym Polskim Narodowym Pokazie Koni Arabskich. Przy małej frekwencji (15 osób) Prezes przeforsował swoją wersję definicji, włączając do niej ród Saklawi I. Oczywiście ród ten należy do Polskiego Programu Hodowlanego i nikt nie zamierza dążyć do jego eliminacji, ale program nie zakłada hodowania wyłącznie koni „Pure Polish”.
Ta wersja definicji obejmuje także pochodzenie po takich ogierach, jak np. Orlando, Empire, Equalion, Złoty Medal, Pogrom, Poganin, Medalion, Empower, Equator, Pireno, Pomian, Elgast i Morion. Gdyby jednak za kryterium polskości uznać miejsce urodzenia – na tej zasadzie mysz urodzoną w stajni należałoby uznać za konia! Niektórzy hodowcy anglojęzyczni określają takie konie jako „Partly Polish” – ale przecież nie Pure!
Swoisty fenomen tegorocznego pokazu stanowiło potomstwo og. Morion gn. 2013 (Kahil Al Shaqab – Mesalina po Ekstern), hod. SK Michałów – Czempiona Polski, Pucharu Narodów i Świata Ogierów Młodszych 2015, Czempiona Polski Ogierów Starszych 2018. Ten urodziwy ogier, posiadający 9/16 polskiego rodowodu, użyty zarówno w macierzystym Michałowie, jak w Białce i u hodowców prywatnych, był ojcem 3 ogierków i 13 klaczek startujących w tym roku w Białce. Rzuciła się w oczy wysoka jakość jego potomstwa – osiągały one najwyższe noty, zdobyły czempionaty rocznych i młodszych ogierów i klaczy (odpowiednio og. El Maestro (od El Medonia), kl. El Mariella (od El Marina), og. Ferrum (od Ferrmaria) i kl. El Medida (od El Medara) – wszystkie hodowli SK Michałów) oraz jeden tytuł II V-ceczempionki – kl. Forga (od Forgissima), także z Michałowa. El Medida uzyskała również nagrodę dla Najlepszego Konia Pokazu. Są to konie spełniające wymogi Polskiego Programu Hodowlanego, ale jednak nie klasycznej definicji Pure Polish.
Czempiony te wywodzą się z najcenniejszych linii michałowskich, Emigracji i Forty. Natomiast sam Morion reprezentuje ciekawą linię żeńską, założoną przez kl. Mitra gn. 1969 (Celebes – Manilla), hod. SK Michałów, z rodziny Gazelli or.ar., w typie starego, polskiego kuhailana. Jej córka Martyna gn. 1989 (po Europejczyk) jest matką kl. Martynika gn. 1995 (po Monogramm), od której pochodzi sławna „malująca” kl. Maceba gn. 2001 (po Wojsław). Z linii tej pochodzą także: moja Mefretiti s. 2003 (po Grafik) oraz dobre w konkurencjach pod siodłem klacze Mandragora s. 2007 (po Gaspar) i Mata Hari gn. 2002 (po Werbum), zdobywające wysokie lokaty w czasach, kiedy w Janowie Podlaskim odbywały się Sportowe Mistrzostwa Koni Arabskich.
O koniach z tamtych lat nieraz ukazują się nostalgiczne wspomnienia. Ich imiona w rodowodach koni użytkowanych współcześnie pojawiają się w coraz dalszych pokoleniach wstecznych, gdyż przekrzyżowujemy je reproduktorami o coraz trudniejszych do wymówienia imionach. Czy jednak ich potomstwo będzie w stanie stworzyć „bazę”, na której wyhodujemy kolejne pokolenia o porównywalnej jakości? I czy zdobędziemy się w końcu na odtworzenie „superelity” Pure Polish, której polska hodowla zawdzięcza swoją wyjątkowość i wysoką pozycję w rankingach międzynarodowych?
