Trzeciego listopada odeszła „na łąki Mahometa, gdzie pasą się ponoć najlepsze klacze/” (jak pisał Roman Pankiewicz), będąca legendą już za życia – siwa w hreczce EMIGRACJA 1980. Wyśmienita córka Palasa oraz Emisji/Carycyn dożyła sędziwego wieku 28 lat, co pozwoliło jej przeżyć nie tylko swą padłą przedwcześnie (w wieku 10 lat) matkę, ale też dwie najcenniejsze córki, Emigrantkę i Emanację po Eukaliptus (które rozstały się ze światem w wieku 17 lat). O osiem lat przeżyła też Emigracja Eukaliptusa, który był jej „najwierniejszym” i najbardziej progresywnym partnerem hodowlanym.
Córka „ojca czempionów” i Narodowej Czempionki Polski z 1984 r., sama też, w 1991 r., zdobyła tytuł Narodowej Wiceczempionki naszego kraju, jednak w annałach polskiej i światowej hodowli zapisała się przede wszystkim jako wybitna klacz stadna i matka
wyśmienitych córek (córek, a nie potomstwa, gdyż jej dwóch odchowanych synów, Efez 1991 po Grandorr i Edward 2000 po Laheeb nie wykazało jakichkolwiek walorów hodowlanych). Z tego punktu widzenia była Emigracja klasyczną „matką klaczy”, ale za to najwyższej klasy. Jej córki dość swobodnie kreowały klasowych synów (Emigrantka – Emigranta po Ararat, Edeona po Eldon i El Mundo po Monogramm; Emanacja – Emanora po Wojsław; Etenta – HS Etiquette po Simeon Sadik; Emocja – Emiliusza po Laheeb), a jej matka dała przecież kszt. Enrilo 1981 po Probat. Jako rodzicielka 12 córek (z 14 odchowanych źrebaków) zapoczątkowała epokę i stworzyła własną, niezwykle wyrafinowaną i charyzmatyczną sublinię żeńską w obrębie rodziny Milordki; sublinię, której nowożytne
korzenie sięgają skromnej acz bezcennej gn. Sagi 1936 po Hardy oraz jej córki – kszt. Estokady 1951 po Amurath Sahib (oaksistki). Ta ostatnia, jako matka Estebny i Eskapady po Nabor oraz Estonii po Comet, była „kamieniem węgielnym” współczesnej potęgi tej rodziny żeńskiej. Z kolei wśród córek Eskapady najlepszymi były: srebrzystosiwa Espada 1968 po Aquinor (klasyczna saklawianka) i hreczkowata Ekstaza 1969 po Celebes (matka Ekspansji po Czeremosz oraz Emfazy i Esklawy po Eukaliptus). Ta pierwsza, dzierżawiona przez Mike’a Nicholsa w USA, zdołała pozostawić w Michałowie „pustynną”, siwą w gęstej hreczce Emisję 1974 po Carycyn oraz wyborną s. Estancję 1983 po Palas, która również zapisała znaczącą kartę w polskiej hodowli. I tak poprzez Emisję doszliśmy do Emigracji, która w ciągu 22 lat kariery stadnej w Michałowie popisała się rzadko spotykaną,
bezcenną dynastią hodowlaną. Spośród tuzina jej córek połowa stała się multiczempionkami w kraju i za granicą, wśród nich Emigrantka – Młodzieżowa Wiceczempionka Polski i Europy, Narodowa Czempionka Polski i Czempionka Europy; Emanacja – Młodzieżowa Czempionka Polski, Europy i Świata, Czempionka Pucharu Narodów i Narodowa Czempionka Polski; Erlanda – Czempionka Babolnej i Narodowa Wiceczempionka Polski (niestety szybko padła); Ellada – Młodzieżowa Czempionka Polski, Narodowa Wiceczempionka Polski; Etenta – multiczempionka w Wielkiej Brytanii i Top Ten czempionatu świata; Emocja – Top Five czempionatu Polski. Po odejściu wybitnych: Emigrantki, Emanacji oraz Erlandy (oraz wyeksportowaniu Efemerydy i Egerii po Eukaliptus, Ekologii po Piechur, Etenty po Monogramm i Ellady po Balon), naturalną następczynią Emigracji w Michałowie została kolejna z jej córek z Eukaliptusem – s. Emigra 1996. Niestety,
jak dotąd daje ona same bezprzedmiotowe ogierki, więc wciąż czekamy na jej córki. Oczywiście, obok niej, jest także (obecnie wydzierżawiona do Belgii) kszt. Emocja 1995 po Monogramm, matka wyśmienitej Ejrene 2003 po Gazal Al Shaqab i obiecującej Emocjenzy 2008 po Enzo; jak też s. El Ghazala 2002 po Ekstern – matka s. El Tessy 2006 po Poganin i s. El Mikki 2008 po El Nabila B. Najmłodszą córką Emigracji jest s. El Kahira 2005 po Piber, która też – najprawdopodobniej – otrzyma swą szansę w michałowskim stadzie. Wyborna stawka córek, cała rzesza nie mniej wyśmienitych (niejednokrotnie bardzo utytułowanych już) wnuczek i prawnuczek, jak też klasowi wnukowie (Emanor, Emigrant, Edeon, El Mundo, HS Etiquette, Emiliusz i Eryks) – zdecydowały o tym, iż w 2006 r. została Emigracja laureatką WAHO Trophy za wybitne zasługi dla polskiej hodowli.
W dobrej jeszcze formie doczekała też Emigracja niecodziennego zdarzenia, kiedy to jej praprawnuczka – s. Emira 2000 po Laheeb, sama też została matką. Tym samym córka Palasa i Emisji stała się kreatorką i jednocześnie naocznym świadkiem 5 kolejnych, wywodzących się bezpośrednio od niej pokoleń… Oprócz jej czterech córek, aktualnie status matek w macierzystej hodowli mają jeszcze takie jej wnuczki, jak: Emanda po Ecaho i El Dorada po Sanadik El Shaklan, które walczą o status głównej progenitorki tej sublinii żeńskiej, jak też Endorra po Pesal, El Haza po Ararat, Espadrilla i Empiryka po Monogramm, El Emeera po Ekstern, Ellanda po Wojsław oraz Ejrene po Gazal Al Shaqab. To jednak jeszcze nie wszystkie klacze stadne z tej gałęzi, gdyż mamy już w niej także prawnuczki Emigracji, a wśród nich: El Medinę po Gazal Al Shaqab, Embrę i Emmonę po Monogramm, Erykę po Eukaliptus, Emandorię po Gazal Al Shaqab, Esmirnę po Werbum, Espę po Kulig, Ekspulsję i Elimeję po Gazal Al Shaqab oraz (właśnie) praprawnuczkę Emirę (matkę m.in. El
Saghiry po Galba i Emiramidy 2008 po Piruet). Blisko 25 klaczy-matek w jednej tylko stadninie, to miara sukcesu i wybitnego wpływu Emigracji na michałowskie stado oraz roli, jaką sobie w nim przez ostatnie ćwierćwiecze ugruntowała, zostając jego „królową” i najlepszą wizytówką. Stając się legendą za życia, po śmierci weszła do panteonu najwybitniejszych klaczy arabskich polskiej hodowli, w przeszło dwuwiekowej historii. Z całej, bardzo licznej stawki jej sukcesorek, klasą, charyzmą i cennością wyróżniają się przede wszystkim: Emanda, El Dorada, Emmona, Emira i Emandoria, do których należy najbliższa przyszłość michałowskiej stadniny, jak też w dużej mierze – całej polskiej hodowli.
